Ja fok
’n Gedig oor lewe, swaarkry, en aanhou loop
Ja fok, sê ek sag in die wind,
met voete vol stof en ’n droom wat versplinter.
Die wêreld gee klappe sonder genade,
en elke tree voel soos ’n stryd sonder einde.
Die reën val hard op my kaal gewete,
ek bid sonder woorde, net asem en sweet.
Die nagte is lank, die drome is dowwer,
my hoop is ’n kers wat flikker en twyfel.
Maar ja fok, ek staan steeds regop,
want moeg is nie morsdood nie, verstaan jy?
Ek dra my pyn soos ek staar na die maan,
en sing nog liedjies al huil ek soms saam.
As die son opkom, rooi soos rou,
dan weet ek: ek’t weer oorleef, ek’t weer vertrou.
Want ja fok, dis swaar, dis soms hel,
maar ek is gemaak vir meer as net val.
Ek’t leer om te vloek en te veg en te voel,
om drome te plant in gebrande grond.
Want diep in my ribbes, klop daar nog moed,
’n stil, taai vuur wat sê: ek’s nog goed.
Ek skryf om te onthou,
Ek skryf om te vier.
Met trots in my trane,
Ja fok, ek’s nog hier.
